Intel: Een Ambitieus Herstelplan of Oportunisme?

Intel, al decennialang het symbool van de industriële kracht van de VS, staat opnieuw in het centrum van een felle discussie. Na jaren van verkeerde beslissingen en het verlies van leiderschap, zijn verschillende voormalig leidinggevenden — die periodes van achteruitgang hebben meegemaakt — teruggekeerd met een gewraakte maar ambitieuze suggestie: Intel van de beurs halen, het bedrijf in vijf onderdelen splitsen en opnieuw opbouwen. Dit voorstel komt op een belangrijk moment; Intel vertoont eerste tekenen van herstel, gesteund door een minimale overheidsparticipatie van minder dan 10% en een investering van NVIDIA van ongeveer 5%. Maar is dit het begin van een nieuw optimisme, of een poging om de historische verticale integratie van het bedrijf te ontmantelen?

Een Nieuwe Richting

De suggestie legt duidelijk op tafel wat velen al achter gesloten deuren hebben besproken: het apart zetten van de chipfabricage van het chipontwerp, het verkopen van niet-kernactiva zoals Mobileye (waardering van rond de 15 miljard dollar) en het afstoten van de risico-investeringsafdeling. Er zijn vergelijkingen met andere bedrijven, zoals de ‘conglomerate discount’ die Intel zou benadelen door zijn diversiteit, en het voorbeeld van General Electric, dat een opleving kende na splitsing. Op papier zou het plan in 2028 moeten resulteren in afzonderlijke eenheden, klaar voor verkoop of herlisting, met aandeelhouders die profiteren van stijgende waarden.

De Controverse

Toch ontbreekt het aan zelfreflectie in het voorstel. De promovendi zijn immers deel van de generatie die een verharde versie van verticale integratie terug probeerde te brengen, een model dat inmiddels verouderd is ten opzichte van concurrenten zoals TSMC. Intel heeft het tempo verloren, de moreel is gekelderd en er is een vlucht van talent naar aantrekkelijkere concurrenten, vooral in de huidige prijzenslag rond AI. Nu bieden deze ex-directeuren zich aan als ‘chirurgen’ voor een patiënt die net een omvangrijke kapitaalinjectie heeft ontvangen van zowel publieke als private bronnen.

De Vijf Bewegingen van Het Plan

1. Privatisering: De resultaten van de kwartaalrapportages zouden grondige hervorming belemmeren. Onder privé beheer zou de “operatieve chirurgie” mogelijk zijn.

2. Splitsing van Productie en Ontwerp: De fabricage zou loskomen van ontwerpactiviteiten, gericht op het kunnen concurreren met TSMC, en de ontwerpafdeling kan zich meer richten op CPU/SoC zonder de fabricagebeperkingen.

3. Verkoop van Niet-Essentiële Activa: Mobileye zou uit de portefeuille worden gehaald, evenals de afdeling voor risicokapitaal.

4. Hernieuwd Waardepotentieel: Door splitsing zou elke unit meer waard zijn, aldus de proponents; er wordt zelfs gesproken over een waardering van ongeveer 200 miljard dollar, verdeeld over pc’s en servers.

5. Consortium van Big Tech: Een gevoelig punt waarbij de Amerikaanse overheid samen met technologiebedrijven zoals Microsoft, Apple, Amazon, Google en Qualcomm de aandelen koopt en zich committeert tot 100 miljard dollar investering in tien jaar om de fabricage te herstructureren.

De Tijdgeest en Duales Narratief

De Argumenten van de Voorstanders

• Intel kan geen noodzakelijke hervormingen doorvoeren met kwartaaldruk.
• De huidige verticale integratie is niet houdbaar; er moet gesplitst worden.
• Splitsing elimineert de ‘conglomerate discount’ en versnelt investeringen waar dat nodig is.
• Met publieke en private steun kan de Amerikaanse fabricage TSMC binnen tien jaar weer het hoofd bieden.

Kritische Reacties

• Het voorstel komt op een moment dat Intel tekenen van herstel vertoont; het lijkt meer opportunisme dan een doordacht plan.
• Splitsing kan leiden tot fragmentatie van R&D en hogere kosten.
• Zonder een nieuw, onafhankelijk team ontbeert het plan geloofwaardigheid.
• De vergelijking met AT&T is niet juist; semiconductor productie is veel complexer.

Conclusie

Het voorstel om Intel in vijf delen te splitsen is zowel ambitieus als controversieel. Het gaat om focus, het vrijmaken van waarde, en herstructurering van de industrie, maar negeert de risico’s van fragmentatie en heeft twijfels over de geloofwaardigheid van de huidige leiders. Het komt op een belangrijk kantelpunt waar Intel net oude en nieuwe steunbronnen ontvangt. Gelet op de huidige geopolitieke en marktcondities, zou een herstructurering van Intel niet alleen invloed hebben op het bedrijf zelf, maar ook op de bredere technologische en industriële landschap van de Verenigde Staten.

Bij zo’n gedurfde stap moet er duidelijkheid komen over governance en financiële verplichtingen. Anders riskeert Intel opnieuw in dezelfde valkuilen te trappen die het in het verleden zo hard heeft geraakt. De toekomst is onzeker, maar de discussie is op veel fronten zeker nog niet voorbij.