De Verenigde Staten hebben aangekondigd dat ze een nieuwe tariefmaatregel zullen invoeren tegen Chinese halfgeleiders, maar niet onmiddellijk. In een periode van toenemende technologische spanningen tussen de twee grootste economieën van de wereld, heeft de Amerikaanse regering gekozen voor een strategisch ingrijpmaatregel die een combinatie is van druk uitoefenen en voorzichtigheid betrachten: het juridische mechanisme wordt nu geactiveerd, maar de daadwerkelijke verhoging van de invoerrechten wordt uitgesteld tot juni 2027.
Deze beslissing communiceert een dubbele boodschap. Enerzijds benadrukt Washington dat de Chinese industriële politiek de wereldwijde chipmarkt verstoort door middel van staatssteun, strategische planning en een nationale strategie om marktaandeel te winnen in belangrijke segmenten. Anderzijds probeert de Biden-administratie een onmiddellijke schok voor de kwetsbare supply chain te vermijden, vooral op een moment waarop een groot deel van de Amerikaanse industrie afhankelijk is van “mature” chips—de zogenaamde foundational semiconductors—die in duizenden producten worden gebruikt.
Wat precies wordt aangekondigd, kan voor verwarring zorgen. Het gaat niet om de afwezigheid van invoerrechten, maar om het formeel vastleggen van een handelsmaatregel met een overgangsperiode. Volgens het gepubliceerde schema begint de aanvullende tariefheffing op 0% en zal deze 18 maanden blijven voortbestaan. De uiteindelijke verhoging, waarvan het percentage nog niet is vastgesteld, wordt gepland op 23 juni 2027. Daarnaast heeft de Amerikaanse overheid aangekondigd dat het definitieve tarief minstens dertig dagen vóór invoering wordt aangekondigd, waardoor er ruimte blijft voor onderhandelingen terwijl de markt onzekerheid blijft ervaren.
De achterliggende juridische basis voor deze stap is een langdurig onderzoek dat al onder het vorige regeringstijdperk was begonnen. Het richt zich vooral op de Chinese halfgeleiderindustrie en haar vermogen om componenten te exporteren onder voorwaarden die volgens Washington de concurrentie verstoorden en de Amerikaanse industrie onder druk zetten. De context is dat de VS sinds jaren proberen hun technologische capaciteit te herstructureren, terwijl China probeert zelfvoorzienender te worden en tegelijkertijd haar wereldwijde aanwezigheid uit te breiden in massale chipscategorieën.
Het is belangrijk te verduidelijken dat de maatregel vooral gericht is op bepaalde typen chips en componenten—zoals geïntegreerde schakelingen, transistors, diodes of materialen—en niet op complete eindproducten zoals smartphones. Dit is cruciaal, omdat veel industriële sectoren—auto’s, huishoudelijke apparaten, netwerken, machines en medische apparatuur—afhankelijk zijn van deze “foundational” chips. Het plotseling amortiseren van de kosten in deze segmenten kan de productie en de prijzen beïnvloeden, vooral in een krappe markt.
De uitstel tot 2027 wordt geïnterpreteerd als een poging om een onmiddellijke domino-effect op de kosten en levertijden te vermijden. Het houdt de druk opgevoerd door de handelspolitiek intact, zonder de diplomatieke betrekkingen volledig te destabiliseren. Het biedt bovendien de industrie tijd om te zoeken naar alternatieven, leveranciers te diversifiëren en contracten te heronderhandelen.
Voor de markt betekent dit vooral een tijdelijk gevoel van opluchting: er is geen directe tariefverhoging, waardoor de prijsdruk op componenten voorlopig beperkt blijft. Maar tegelijkertijd blijft de spanningsboog gespannen, aangezien de onzekerheid over de uiteindelijke tarieven toeneemt. Bedrijven die afhankelijk zijn van Chinese onderdelen moeten hun plannen aanpassen aan de mogelijkheid dat de kosten in de nabije toekomst kunnen stijgen met slechts dertig dagen aanzegging, wat leidt tot voorraadopslag, herziening van contracten en strategische heroriëntaties.
Kortom, deze maatregel vertegenwoordigt een strategische vertraging in de uitrol van handelsmaatregelen, met een lange termijn doel om politieke druk uit te oefenen zonder de huidige supply chain te verstoren. Tegelijkertijd onderstreept het de complexiteit van de nieuwe geopolitieke realiteit waarin technologische en handelsconflicten niet meer losstaan van de economische planning en bedrijfsstrategieën. De komende maanden zullen cruciaal zijn om te observeren hoe zowel bedrijven als overheden zich aanpassen aan deze veranderende dynamiek.